İNSAN SIFATI

                                                  
 2. el düşünce sahibi o kadar çoğaldı ki, artık her şeyi kopyala yapıştır olarak kullanıyoruz işletim sistemlerimizde. Sergüzeşt bir hayal diyarlarında nöronlarımız yorulmuyor, ifadelerimiz önceden belli , berduş fikirler özümsenmiş , egoya koyverilmiş zihniyetler ele başı ...

  Tükenmişlikler bu yüzden midir ? Pürüzsüz bir algı yöntemi kalmamış diyerekten önceden vazgeçilmişlikler hayatın un ufak zerrelerinde bile nasıl bu kadar söz sahibi olduğunun bariz işaretlerimi yoksa atladığımız hangi diferansiyel denklem sonucunun örneğiyiz.Gerçek kesit; düşünmekten kaçıyoruz , artık düşünmek ekstra bir işmiş gibi algılanıyor ve kimse aslında bu zahmetli olmayan lakin zahmetli görünen işi icra etme yanlısı değil.

  Ters düze bir kimliksizlik peşinde yok olan,nitekim bir o kadarda sonuçları  etkileyebilecek beyinlere sahibiz ki israf ediyoruz aslında gösterişle,yer sahibi olma kaygısıyla, bencillikle,kendini beğenmişlikle, asıl ve tek yetimiz olan düşünmekten kendimizi alıkoyuyoruz,dönemin şartlarına, teknolojiye ayak uyduralım derken biz teknolojinin oyuncağı uyduruğu oluyoruz .Seçimlerimiz bu yüzden eksik kalıyor, ihtiyaç duymuyoruz içimizde ki güce,kullanılıyoruz.

  Şu an ki duruma buğulu gözlerle bakan kaç kişiyiz, çok kişiyiz. Daha çok gelecek kaygısında elimizi kolumuzu bağlayarak oturmaktansa, ilk olarak kendimizden inisiyatiflerde bulunup iş hayatımız,aile hayatımız,zevk ve eğlencelerimizden de ödün vererek olmasını,gerçekleşmesini istediğimiz her ne varsa bunun için ne yaptım, bunun için ne kadar efor sarf ettim, bunun için taşın altına elimi ne kadar koydum diyerek psikolojik olarak hazırlamalıyız reforma kendimizi. Konu geniş; din,iş,aşk,kan kokmayan bir dünya,gelecek,bilim vesaire vesaire...

  Her şey için çok geç olamaz, neden mi? Hiç sonu olsun istemeyiz lakin hep bir son vardır. Yani düşünsenize öleceğimizi bilerek yaşıyoruz ama kendimize bunu söylemekten kaçıp ve her gün bunu kollektif potansiyel bir arzuyla olumlu bir yöne doğrultmuyoruz. Aramızda sayısı azdır bir gün daha buradayım ve hala umut var! diyebilen . Daha da geç olmadan beyaz beyaz sayfalar niyetiyle.  

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

Asal Masal

   Bir varmış bir yokmuş... Çocuk masallarından kalan cümle girişlerinin ederi varlığın. Kulağımda bir şarkı tekrarlanıyor.Tezatlık bu ya; yokluğunda varlığını arıyor. Tüm günahlarını kucaklamışcasına sarılıyor yıldızlar, yüzünün anılarımda ki parlaklığına. Çiğ düşmüş soğuk yalnızlıklarım bölünüyor sen ve sensizliklere. Kaybolan güneşimin yerine hatıralarının tesellisi tesir ediyor hücrelerime. Bir yangın yeri bellenmiş yüreğim, ne kadar doysa da acılara hükmedemiyorum seni oradan alıkoymaya.     Evvel zaman içinde kalp yaman bir dert içinde sözler tellal, duygular virane iken bir yoksulluk varmış. Bir mirasın peşinde boğuşan gönlüm hep sensiz. Bundan mütevellit sen meteliksizliği. Keyfekeder hasretliğin omuzlarımda miras kalmış yıllanmış tedarik edemediğim namert senlilik . Tenim öyle buruş buruş ki, ifadelerim bile kaybolmuşken senin izlerine hala nasıl rastlayabilirdim. Ben anlattıkça beni anlamayan bendim içimdeki her kor ateşe kör olmuşcasına daha da ...
Devamı

MUTSUZ MUT

  Her şey. Cümlesi benim için tek bir nesne, tek bir özne, tek bir fiil ifade ediyordu hepsi aynı olacak bir biçimde sen… Peki ya senin fıtratında nerede benli izler? Mesken edindiğim hangi organından kovuldu bendim. Artık tasviri bile zor geliyor. Karanlıklarım şafaklardan bir haber, içimde kararan umutlar muttan bitap yine her şey kendi çapında bertaraf.   Uçsuz bir hayal değildi ki usulsüzce kendimi adadığım. Sebeplendiğim zerrelerine kendimden de biraz pay aradığım. Bozuk bir lehçeyle arıyor şimdi seni sesim . Eşim derdim, şimdi ise eşsiz bir derdin beşiğindeyim. Tek bir şey lazımken eksik hissettiklerime, tekbirler bile eksildi korku sükunetlerimde. İtiraz edemiyorum yalnızlıklarıma, sanki bakışlarım bile bana ait değil, aldığım nefesin bile tadı farklı, tanıyamıyorum kulağıma ilişen sesleri, uyuşmuş bozulmuş kalbimin akorları. O kadar yoksun ki, kendimden bile yoksun kalmışım...   Uzaklıkların tuzaklarına kaptırmışım yüreğimi, hüzün sanki hep pusuda. Pusulamın ...
Devamı

KIRK AKILLI BİR DELİ

Resim
                   Sevmek ne uzun bir kelime. Bir yüzü ezbere bilip her karışını ama her gün gördüğünde heyecanlanmak gibi. Nasıl söyler nasıl yapar bildiğin, tahmin edebildiğin halde her hareketini sabırsızlıkla izlemek gibi.                    Sevmek zor bir kelime. Fırtınanın ortasında kanatları sırılsıklam olmuş bir serçenin yuva yapmaya kanat çırpması gibi. Gökten bereket yağarken evini terk etmek zorunda kalan solucanlar gibi.                   Sevmek en bahtsız kelime. Sonunu bile bile her şeyi kendinle kıyaslayıp, kendine olan inancı başka birine de sergilemek gibi.  Bir elin cebinde diğer elin onun elinde ayaza dimdik durmaya çalışmak gibi.                   Sevmek ilaç gibi bir kelime. Bilmediğin, duymadığın en uzun fermanlarda derman bulmuşcasına sevinmek gibi. Bir kaç sayf...
Devamı